■ دیوارهای دنیا بخش عمومی

. . دیوارهای دنیا بلند است، و من گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار.مثل بچه بازیگوشی که توپ کوچکش را از سر شیطنت به خانه ی همسایه می اندازد. به امید آن که شاید درب آن خانه باز شود. گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار ! آن طرف ، حیاط خانة خداست ... و آن وقت هی در می زنم ؛ در می زنم ؛ و می گویم: "دلم افتاده توی حیاط شما. می شود دلم را پس بدهید ... ؟! "
کسی جوابم را نمی دهد.
کسی در را برایم باز نمی کند. ... اما همیشه، دستی، دلم رامی اندازد این طرف دیوار.
همین. . . . و من این بازی را دوست دارم. همین که دلم پرت می شود این طرف دیوار، همین که ...من این بازی را ادامه می دهم و آن قدر دلم را پرت می کنم، آن قدر دلم را پرت می کنم تا خسته شوند، تا دیگر دلم را پس ندهند. تا آن در را باز کنند و بگویند: بیا خودت دلت را بردار و برو.
آن وقت من می روم و دیگر هم بر نمی گردم . . .
"عرفان نظرآهاری"